چطور احساس شکست را از خود و فرزندانمان دور کنیم؟ - وبلاگ دوست

به گزارش وبلاگ دوست، زندگی ای که به شدت فرزندمحور است به بچه ها قدرت زیاد از حد می دهد. لی های می گوید: این حد از احساس قدرت باعث شده است آن ها به شیوه های غلطی احساس مهم بودن کنند و به روح کوچک آن ها که برای این حد از قدرت آمادگی ندارد، لطمه وارد شود.قدم بعدی برای کم کردن شدت کمال گرایی آن است که والدین هویت خود به عنوان یک والد را به عملکرد فرزندانشان گره نزنند.

قبل از شروع همه گیری کووید 19 فهمیده بودیم که زیادتر از حد انتظار برای فرزندان خود پدر و مادری می کنیم. درست است همه ما والدین هلی کوپتری یا جاده صاف کن در معنای واقعی کلمه نبوده ایم و هرگز برای پیروزیت فرزندانمان کار غیرقانونی و خلاف انجام نداده ایم؛ اما بسیاری از تصمیم هایی که به عنوان والدین به اطلاع فرزندانمان رسانده ایم در قالب بایدها و نبایدها بوده است. نشانه هایش چیست؟ مشغله زیاد، احساس گناه و غرق شدن در این فکر که از عهده اش برخواهیم آمد.

به گزارش وبلاگ دوست به نقل از بی بی سی ورلد، اما حالا، رنج ها و به هم ریختگی هایی که به واسطه کووید 19 بر جوامع حاکم شده است بیش از پیش برای ما روشن کرده که استاندارد های فرزندپروری مان تا چه اندازه غیرممکن هستند. هرگز تا پیش از این معین نشده بود که چه انتظاراتی از والدین، به خصوص مادرها، وجود دارد؛ آن هم در حالیکه محیط های کاری و موسسه های عمومی هیچ کمکی در این زمینه نمی کنند. شاید باورتان نشود، اما مادر ها هم محدود به همان چرخش 24 ساعته زمین به دور خود هستند و بیشتر از 24 ساعت وقت ندارند.

فرزندانمان نیز تحت فشار زیادی هستند. ما آن ها را مجبور می کنیم تا بیش از پیش بدرخشند و نسخه های بهتری از آنچه اکنون هستند بشوند. دو کتاب جدید چگونگی اثرگذاری فرزندپروری به دو شیوه کمال طلبی و آرامش بخش را بر مغز فرزندان بررسی کرده است. هر دو عنوان قبل از همه گیری کووید 19 به نگارش درآمده است، اما پیام هایی که دارند می تواند در لحظه کنونی نیز برای والدین مفید باشد.

پرهیز از کمال طلبی سخت است

جودیث وارنر نویسنده کتابی با عنوان و سپس آن ها دیگر با من صحبت نکردند: معنی ِ مدرسه راهنمایی، هرگز نمی خواست از آن والدینی شود که فرزندانشان را مجبور می کنند فراتر از چیزی که هستند باشند. این هدف همواره در خودآگاه من وجود داشت که دخترانم عشق را احساس کنند و به خاطر چیزی که هم اکنون هستند احساس ارزشمندی کنند، نه به خاطر آنچه به دست می آورند. درواقع این هدف ارزشمندترین امیدی بود که من به عنوان یک والد داشتم. دختران وارنر اکنون 20 و 23 ساله هستند.

اما حتی با بهترین نیت ها فرزندان او پیام اشتباهی گرفتند. اصلی ترین علت محیطی بود که آن ها را احاطه کرده بود و پیروزیت را با واژگان محدود از قبیل: نمرات خوب، مدرک دانشگاهی و یک شغل پیروز تعریف می کرد؛ و علت دیگر این بود که واقعاً مهم نیست چقدر سعی کنیم در قالب کلمات و واژه ها به فرزندانمان بگوییم کار درست چیست؛ فرزندان ما شاهدانی هستند که مشتاقانه رفتار درست را از ما می آموزند؛ حتی ناخودآگاه ترین امیال ما را هم شناسایی و درونی می کنند.

وارنر می گوید: بسیاری از تحقیقاتی که در زمینه علوم اجتماعی اجرا شده است نشان می دهد که فرزندان ما؛ به خصوص در سنین راهنمایی، خیلی بیشتر از آنکه از نصایح ما یاد بگیرند از رفتار و طرز زندگی کردن ما می آموزند. وارنر همچنین نویسنده کتاب دیوانگی کامل: مادری در عصر اضطراب است که در سال 2006 عنوان پرفروش ترین کتاب را در انگلستان از آنِ خود کرد.

او می گوید، نوجوانان به شکاف حرف و عملِ ما به عنوان والدین به شدت حساس هستند. درواقع رفتار های ما بلندتر از واژگان صحبت می کنند و ما ناخودآگاه فرزندان خود را به مثابه محصولاتی شکل می دهیم و قالب ریزی می کنیم.

میگان لی های در کتاب فرزندپروری خارج از خطوط: قوانین را فراموش کن، به عقل ات رجوع کن و با فرزندت پیوند برقرار کن، به خوانندگان خود درباره شیوه تربیت و پرورش فرزند توسط والدین قدیمی آگاهی می دهد. او می گوید این والدین کنار می ایستادند و فقط نظاره گر هویت یابی فرزندان خود بودند.

پیش از همه گیری منطق والدین این بود که همه کارهایشان مهم است و بنابراین باید همواره درست ترین کار را انجام دهند. این باعث شد یک پیوند محبت آمیز که لازمه رابطه والد و فرزند است به یک معامله تبدیل شود. این رابطه اثرات ناسالم و عجیبی بر تعادل قدرت بین فرزندان و والدین داشت.

هیچ تعجبی ندارد که همه پیش از همه گیری نیز به اندازه کافی خسته بودند و با همه گیری همه چیز بدتر شد. حالا همه انتخاب ها از روی میز برداشته شده و ما فرصت داریم که روش های خودمان را تغییر بدهیم. لی های می گوید قرار نیست به عقب و به زمانی برگردیم که غفلت از فرزندان در شدیدترین حالت آن حکمفرما بود؛ بلکه قصد آن است که به تعادلی برسیم که برای فرزندمان مفید است.

فرزندان ما به فشار بیشتر نیاز ندارند

لی های می گوید زندگی ای که به شدت فرزندمحور است به بچه ها قدرت زیاد از حد می دهد. او می گوید: این حد از احساس قدرت باعث شده است آن ها به شیوه های غلطی احساس مهم بودن کنند و به روح کوچک آن ها که برای این حد از قدرت آمادگی ندارد، لطمه وارد شود.

این فشار برای تبدیل شدن به جای بودن فشار و استرس زیادی را به بچه ها وارد می کند و احتمالاً یکی از عواملی است که اضطراب و افسردگی را در آن ها افزایش می دهد.

وارنر می گوید: فرزندان، به خصوص آن هایی که در دوره نوجوانی و دهه دوم زندگی هستند به فضای روانی، عاطفی و فیزیکی نیاز دارند. بدون این فضا، آن ها نمی توانند کار هایی که نیاز دارند را انجام داده و هویت یابی کنند. آن ها همچنین نمی توانند مهارت های خود را برای پیروز شدن پرورش دهند.

وارنر توضیح می دهد، بچه ها هر چه بزرگتر می شوند کمتر به حمایت های داربست گونه والدین درباره چگونگی نظم بخشیدن به زندگی و معین اهداف نیاز دارند. اما، همه فرزندان در هر سنی، نیاز دارند بدانند که والدین همواره حضور دارند تا از آن ها حمایت عاطفی کنند. سعی کنید با فرزندانتان درست مثل یک دوست رفتار کنید نه یک کارآموز یا کارورز.

چطور با کمال طلبی خداحافظی کنیم؟

متأسفانه کوتاه آمدن از استاندارد ها کار آسانی نیست. حتی در دوران همه گیری. فرهنگ فرزند پروریِ سختگیرانه و کمال گرایانه عمیقاً در والدین رسوخ کرده است. لی های در قدم اول والدین را ترغیب می کند که همواره از خودشان مراقبت کنند. این نکته ایست که برای همواره باید به آن توجه نشان داد، اما اکنون که بیش از گذشته والدین تحت فشار هستند و مطالبات جهان از آن ها بیشتر است، بیشتر باید به فکر سلامتی شان باشند.

لی های می گوید: هر روز، صدبار در روز، والدین از من می پرسند در پاییز چه کار باید بکنیم؟ منظورشان شروع مدرسه و آموزش از راه دور است. من به آن ها می گویم. اول از همه باید برای خودتان و نیاز های خودتان برنامه ریزی کنید. مردم نمی توانند این را باور کنند.

اگر والدین نیاز های خود را در الویت بگذارند، 2 برابر بیشتر فایده نصیبشان می شود. اول از همه، فرزندان فشار کمتری روی خود احساس می کنند؛ زیرا حتی اگر والدین آگاهانه این کار را انجام ندهند، نتیجه اش این است که فرزندان کمتر احساس می کنند که تمام نگاه ها در خانواده به آن هاست.

دوم، والدین خلق و خوی بهتری خواهند داشت و بنابراین بهتر قادر خواهند بود تا با مسائل و مسائل عاطفی و روانی که ناشی از زندگی در دوران همه گیری است کنار بیایند. لی های می گویند اگر به این پهنای باند برسیم کمتر احتمال دارد که الم شنگه های فرزندانمان را شخصی کنیم.

او توضیح می دهد اگر این الم شنگه ها را شخصی نکنیم، کمتر احساس می کنیم که به عنوان والدین در کارمان ناپیروز بوده ایم و فرزندانمان هم کمتر احساس شکست خورده بودن پیدا می کنند؛ زیرا آن ها هم احساس نمی کنند که ما را ناامید کرده اند. فشار درونی ای که هر دو طرف برای کامل بودن احساس می کنند، هر دو را نابود می کند.

قدم بعدی برای کم کردن شدت کمال گرایی آن است که والدین هویت خود به عنوان یک والد را به عملکرد فرزندانشان گره نزنند. والدین می توانند این کار را با گفتن این حرف به فرزندانشان عملی کنند: تو برایم مهم هستی، مهم نیست که چه بشود؛ و این نگرش را به کل جامعه نیز گسترش دهند.

وارنر می گوید، باید این را بگویید و نشان دهید. او توضیح می دهد: والدین به فرزندان خود می گویند: بچه خوبی باش و بعد آن بچه های به قول خودشان بی کلاس، غیرمحبوب و عجیب را از دایره دوستان فرزندانِ خود خارج می کنند؛ آن ها رفتار فرزند خود را در قبال این بچه ها می بینند، ولی کاری در قبال آن نمی کنند. یا آنکه با بچه های خود همدست می شوند و پشت سر آن بچه ها غیبت می کنند.

باید از فرزندانتان بپرسید که از چه کسانی فاصله می گیرند؟ با چه کسانی چت می کنند؟ چرا ناگهان رابطه خود را با افرادی قطع می کنند؟ بچه های ما از رفتاری که ما با سایر بچه ها داریم چیز های زیادی می آموزند. بچه های ما، خصوصاً در زمان هایی که تحت فشار هستیم، شاهد رفتار ما با خودمان هم هستند؛ و اکنون بیشتر از هر زمانی تحت فشار زندگی می کنیم.

لی های می گوید تجربه سال ها مربیگریِ والدین به او آموخته که بسیاری از خانواده ها بالاخره به نقطه ای می رسند که تشخیص می دهند طی سال ها انتظارات زیادی از خودشان داشته اند و آن نقطه، نقطه گسست است. این نقطه ایست که آن ها ارزش ها وسبک زندگی خود را مجدداً ارزیابی می کنند و ممکن است به تغییرات مثبتی منجر شود.

لی های می گوید همه گیری می تواند فرصتی باشد که خیلی از خانواده ها به این نقطه برسند. اکنون زمان خوبی است که از فرزندان خودمان بپرسیم چه چیزی را دوست دارند. به کار هایی که در همه گیری می کنند توجه کنیم و ببینیم برای چه چیز هایی دلتنگ شده اند و برای چه چیز هایی اصلاً دلشان تنگ نشده است.

من دیده ام که بعضی بچه ها به والدینشان گفته اند که من اصلاً دلم برای فوتبال تنگ نشده است؛ و بعد بچه هایی هستند که از دلتنگی برای فوتبال گریه می کنند، چون فوتبال در قلب آن ها جا کرده است.

اکنون فرصت مناسبی است برای آنکه بدانیم چه چیزی فرزندان ما را شاد می کند. همچنین اکنون فرصت مناسبی است برای اینکه به عنوان والدین از خودمان بپرسیم چه چیزی خودمان را شاد می کند و چه چیزی رابطه ما و فرزندانمان را بهتر می کند. ما می خواهیم اوقاتی که با فرزندانمان می گذرانیم چه شکلی باشد؟ اگر فرزندانتان را تماشا کنید و به آن ها گوش بدهید متوجه می شوید.

کمال طلبی عادتی نیست که به راحتی بتوان آن را کنار گذاشت. اما لحظه ای مانند اکنون با همه سختی ها، استرس و عدم قطعیتی که در آن هست، فرصت مناسبی است برای اینکه ترک کردن کما ل طلبی را امتحان کنیم.

منبع: The BBC World

ترجمه: سایت وبلاگ دوست