راز گلوله آتشین بر فراز کانادا برملا شد - وبلاگ دوست

به گزارش وبلاگ دوست، زمین تحت بمباران دائمی فضا واقع شده است. گرد و غبار، سنگریزه ها، و تکه های سنگ به صورت روزانه در جو ما فرو می ریزند، و گاهی اوقات به طور چشمگیری در یک رگه شعله ور در سراسر آسمان می سوزند.

به گزارش خبرآنلاین، این بولیدها یا گوی های آتشین معمولاً قطعات بزرگ تری از سیارک یا دنباله دار هستند که از بدن مادر خود جدا شده و در تله جاذبه زمین افتادند؛ اما دانشمندان به این نتیجه رسیده اند که یکی از این گلوله های آتشین که سال گذشته بر فراز کانادا منفجر شد، نوع معمولی شهاب سنگ نیست. بر اساس مسیر حرکت آن در سراسر آسمان، مبدا این شی عجیب یک کره وسیعی از اجرام یخی بسیار دورتر از مدار پلوتو بوده است.

بسیار غیرعادی نیست که مواد از ابر اورت به بیرون پرتاب شده و به سمت خورشید فرستاده شوند. با این حال، این یکی سوخت و منفجر شد به نحوی که گفته می شد از سنگ ساخته شده است، نه تکه ای از آمونیاک منجمد، متان و آب که ممکن است از یک شی ابر اورت انتظار داشته باشیم.

این کشفی است که نشان می دهد درک ما از ابر اورت احتیاج به کمی اصلاح دارد.

دنیس ویدا، فیزیکدان از دانشگاه وسترن انتاریو در می گوید: این کشف از مدل کاملاً متفاوتی از شکل گیری منظومه شمسی را پشتیبانی می نماید، مدلی که از این ایده حمایت می نماید که مقادیر قابل توجهی از مواد سنگی با اجرام یخی درون ابر اورت وجود دارند.

این نتیجه با مدل های تشکیل دهنده منظومه شمسی که در حال حاضر مورد علاقه است شرح داده نمی گردد. بازدیدنمایندگان از ابر اورت که تا به امروز شناسایی نموده ایم بسیار یخی هستند. آنها گاهی اوقات به عنوان دنباله دارهای طولانی مدت، در مدارهایی به دور خورشید که صدها تا ده ها میلیون سال طول می کشد، با تمایلات تصادفی و بسیار بیضی شناخته می شوند.

گمان می رود که آنها به وسیله تأثیرات گرانشی بین 2000 تا 100000 واحد نجومی از ابر اورت به بیرون پرتاب شده اند و در مسیرهای حلقه ای خود به سمت داخل پرتاب شده اند.

از آنجایی که تعداد زیادی از این دنباله دارهای دوره طولانی شناسایی شده اند، دانشمندان ایده مناسبی از ویژگی های مشترک آنها (و مدارهایشان) دارند.

این ما را به 22 فوریه 2021 می رساند، زمانی که یک گلوله آتشین در حدود 100 کیلومتری (62 مایلی) شمال ادمونتون، کانادا، در آسمان دیده شد. به وسیله چندین ابزار، از جمله دو دوربین رصدخانه جهانی فایربال در اینجا روی زمین، مشاهده و ضبط شد.

این دوربین ها به مدت 2.4 ثانیه شهاب سنگ را در مسافت 148.5 کیلومتری ردیابی کردند و اطلاعات دقیقی در خصوص مسیر حرکت و فروپاشی شی به دانشمندان دادند. تصور می گردد که گلوله های آتش گرم می شوند و منفجر می شوند زیرا گازهای جوی به شکاف های کوچک در سنگ نفوذ می نمایند و از داخل آن را تحت فشار قرار می دهند و باعث رونق آن می شوند.

این شی که ویدا و تیمش پیدا کردند، حدود 10 سانتی متر (4 اینچ) عرض و حدود 2 کیلوگرم (4.4 پوند) وزن داشت. تصور می شد که این ماده بیش از هر جسم یخی شناخته شده در جو فرو رفته است. در واقع، سوختن و متلاشی شدن آن دقیقاً با یک گلوله آتشین سنگی مطابقت داشت.

با این حال، زمانی که محققان از داده ها برای محاسبه مسیر ورودی آن استفاده کردند، نتایجی که به دست آوردند نه با شهاب سنگ محلی معمولی، بلکه با مدار یک دنباله دار دوره طولانی سازگار بود.

این نه تنها به ما امکان می دهد شهاب سنگ های گرانبها را پیدا نموده و آنها را مطالعه کنیم، بلکه تنها راه برای داشتن شانسی برای گرفتن این رویدادهای نادرتر است که برای درک منظومه شمسی ما لازم است.